آخه واقعن ورزش رفتن من طلسم شده!
اصلن حوصله ندارم. گفته بودم که حوصله نسترنو بیشتر از همه ندارم. ربطی هم به بدی و خوبی نداره من واقعن خیلی چیزاشو نمیتونم تحمل کنم. بگذریم.
کلی با روحیه لباس اوردم برم ورزش... جوری بنده خدا اس ام اس داد که من باید ببینمت که جون هم میدادم نمیتونستم بگن نه! حالا هم دیگه نرفتم. موندم منتظرش. من همیشه کم حرفم. همیشه آدمای دور و برم به جز ساره حوصله ای واسه شنیدن حرفام نداشتن. همیشه رابطه گفتگوییمون یه طرفه بوده. نسترن میگه دپ زده. میرم ببینم چی شده. نوشتم که خالی بشم چون نمیخوام الکی پیش اون حرس بخورم و حال اون رو هم بگیرم. میخوام با حوصله باشم و مهربون! باشد که بشود.
سلام.
دو سه روزی با نسترن بودم. من دوستش دارم اما زمان تحمل من یه ماکزیممی داره. بعدش که به ماکزیمم برسم دیگه حوصلشو ندارم. خیلی چیزامون به هم نمیخوره. روی هم رفته گرچه دختر خوبیه اما نمیتونم تحملش کنم. میره روی نروم. میخوام این یه هفته کلن نبینمش. تا اعصابم بیاد سر جاش و اوضاعم بهتر بشه. دلم میخواد مال خودم باشم. من نمیفهمم این آدم انگار خودبرتر بینی داره. فکر میکنه هر چی اون میبینه درسته و لاغیر! انی وی! میخوام بهش فکر نکنم. به من چه! اگر روی اعصاب من میخ نکوبه واقعن به من چه!
سلام.
خوب اومد بنویسم که هدفم از نوشتن در اینجا چیه... واقعیتش نوشتن روزانه هام به طور کلی نمیتونه دیگه راضیم کنه! بنابراین قرار نیست اینجا روزانه بنویسم مگر یه اتفاق خاص و قابل تامل. چیزی که دوست دارم دلیل نوشتنم باشه مواردی هستند که به طور کلی آدمها دوست ندارن ازشون بنویسن. یعنی چی؟ یعنی چیزهایی که معمولن آدمها انکارش میکنن یا فراموشش میکنن.
شاید ترسهام. نفرتهام. عاشقانه هام. افکار منفیم. نقصهام. افتخاراتم و مواردی از این دست.
اینطوری بگم بهتره. چیزهایی که اگر مثبتهاشو بنویسم هر کسی که ببینه میگه چقدر خودپسنده! و اگر منفی هاشو بنویسم هر کسی که بخونه میگه چقدر بده!
تا بعد... :)
سلام.
من ایده. شما؟
من یه دختر معمولی. شما؟
من پر از امید پر از انتظار. من پر از زندگی.
مینویسم نه برای شما که بخوانید. برای خودم که بدانم. به خاطر بسپارم و خلق کنم.
میام و از یه جای خوب شروع میکنم. دوباره... و شما؟ :)