حس اون آدمی رو دارم که بعد از یه مدت طولانی دردش آروم شده و این بی دردی سرخوشش کرده. 

کاملا بی ربط به حس بالا، همیشه دورو بریا میگفتن آدم بعد دفاع دچار افسردگی و پوچی میشه. من درک نمیکردم حرفشونو. هر چی فک میکنم میبینم همچین حسی نداشتم به هیچ وجه. شاید دلیلش اینه که از اول میدونستم این مسیر گل آلود ترو سنگلاخ تر از اونیه که تورو برسونه به یه بهشت مانندی. آره، از اول میونستم که آخر این قصه هیچی نیست. برای همین از تمام شدنش فقط لذت میبرم حس آرامش بعد طوفان.