حرکت

رشد میکنم. قد میکشم نرم نرم و سر بلند میکنم؛ همانند جوانه ای به سوی نور، روشنایی. به مرز زمین رسیده ام. آنجا که شعاع نور خورشید از میان ذرات تاریک خاک بر پیکرم مینشیند و نوازشم میکند.

میخواهم بیشتر رشد کنم. میخواهم به سوی آسمان، به سوی نور حرکت کنم. هر چه بیشتر تلاش میکنم، تاریکی ذرات خاک تنم را عمیقتر خراش میدهد. زخمی میشوم. زخمها میسوزند، ولی ذره ها به مرور از پیکرم کنار میروند و جز جای زخمی، چیزی باقی نمیماند.

میدانم و لبریز شوقم از رسیدن روزی که یقین دارم نزدیک است. روزی که خورشید، ماه و آسمان به من سلام میگویند فارغ از آنکه چه رنگی باشم، فارغ از آنکه چقدر زخمی شده باشم و جوانه زدنم چقدر طول کشیده باشد. من منتظر روز سلامم و به این سلام... چه نزدیکم.