dont know if it is indifference or just a pretending

نشستم پای کامپیوتر و به گونه‌ای کاملن هیستریک سرچ میکنم و سرچ میکنم... همش دنبال یه چیز بهترم... هر جایی رو که گیر میارم گو اینکه خیلی هم اوکی باشه باز دوباره یه چیزی تو وجودم میگه بیشتر بگرد... چشمامو ریز کردم و دونه دونه میخونم و میرم جلو. تلویزیون روشنه. صدای تو میاد دوباره. یه مصاحبه دیگه... به نظرم داری غلو میکنی. حرفهات خیلی هم نمیتونه درست باشه. یهو به خودم میام. خدایا چقدر راحت داشتم به چند و چون گفته هات فکر میکردم و نقدشون می‌کردم. یهو دلم می‌گیره. حس می‌کنم چقدر باید توی زندگی سخت و قوی بود. به نفع زندگی چیزهایی رو باید فراموش کرد. گاهی وقتها هم برای فراموشی انگار باید یه تیکه از وجودتو بکنی و بندازی دور...غافل ازینکه همین تیکه تیکه هایی که میندازی دور یه جورایی همون زندگی تو ان...    

یهو به خودم میام و خودمو دعوا می کنم. بعدش دلم واسه خودم می سوزه. کاش با خودم مهربونتر بودم.

* 

تو این تعطیلات هوارتا SOP خوندم. فارسیش میشه بیانیه هدف یا چیزی تو همین مایه ها. چندتاشون به نظرم خیلی جالب اومدن. گفتگو نداشت که توی مسیری که انتخاب کرده بودن آدمهای موفقی بودن. نکته جالب دیگه ش این بود که نمونه های درست حسابیش کاملن توسط خود اون آدم نوشته شده بود. یعنی کپی برداری نشده بود از کس دیگه ای. بخشی از گفته های یکیشون که به نظرم از همه جالبتر بود و اینجا می ذارم:   

I think if a system and its structure is understood, its behavior may be controlled in the desired way. Great thinkers are those who understand the world and can anticipate what is gonig to happen. Sometimes the correlation between their anticipation and the real future becomes so high that I doubt whether they forsee or they are making the future.  I am one that seeks to be shaping the future through understanding the real world deeply.