می دونید؟ قرارداد میون آدما معمولن پایدارتر از دوستیاشونه. آدمها تو ذهنشون با طرف مقابل معامله میکنن. یه جورایی قرارداد می‌بندن. چیزهایی تعریف میکنن و انتظاراتی دارن. ما آدمها اونقدر که به اون معامله فکر میکنیم و تعاریف رو بالا پائین میکنیم، اصل دوستی رو اون‌طور که باید مورد توجه قرار نمی‌دیم...
اینطوری میشه که ممکنه از یه رابطه راضی باشی اما دوستی به معنای واقعی کلمه تو اون رابطه وجود نداشته باشه. چیزی که ما رو شاد می‌کنه اینه که قرارداد ذهنمون پابرجاست. تعاریف خوب عمل میکنن و هیچ کسی از محتوای مندرج در قرارداد تخطی نمیکنه... ولی دوستی کجاست؟ کیه که بدونه.