Introspection

سلامممم!

اول همه یه تشکر مخصوص از میلاد بکنم واس خاطر هوارتا زحمتی که سر قالب این وبلاگ کشید و درستش کرد... مرسی داداش جون! خیلی خوچگل شد اینجا.

*

یه چیزایی باعث شد دوست داشته باشم این پستو بذارم... در واقع انگیزه اصلیم از نوشتنش فیدبکی بود که از کامنتهای شما دوست جونهام گرفتم... این چند روز داشتم به این فکر میکردم چه ابعادی از زندگیم هست که من هیچ وقت بهش افتخار نمیکنم؟

بزرگترین اشتباه کاریم این بوده که تمام اطلاعات یک پروژه 6 مـــلــــیارد دلاری رو اشتباهی به جای اینکه به شرکت x بدم دادم به شرکت y که رقیب سرسخت شرکت x بود!!!! البته این شرکت y هم تیریپ جاسوسی اومده بود جلو... اما من منکر اشتباهم نمیشم... رئیسم وقتی فهمید تا دو روز فلج بود... خودمم کلن حســـاس و فوق العاده نسبت به خودم سختگیرم در مورد اشتباهاتم... اینه که حال من از حال اونم بدتر بود.

توی درس باید بگم دو ترم اول فوقم رو چون مطمئن بودم دارم میرم از ایران دقیقن شاگر آخر شدم! و دو ترم دوم فوقم رو چون مطمئن بودم ایران میمونم شاگرد اول شدم! خوب اینم از نتیجه-ی صفر و یک بودن...

کلن آدمیم که توی حرف زدنم از لغات انگلیسی خیلی استفاده میکنم... یه مدت حتی با دوستهام انگلیسی حرف میزدم. خوب با زبون فارسی یکم مشکل دارم. برای من لغات و واژه های انگلیسی خیلی شفافتر و ملموستر از واژه های فارسین... باهاشون ارتباط بیشتری برقرار میکنم... اگر بخوام فارسی رو درست حرف بزنم برای پیدا کردن یه واژه مناسب باید کلی فکر کنم... تازه اگر پیدا کنم... خوب اینم یه جورشه.

به قول دوستان و آشنایانی که منو میشناسن همیشه یه دیوار بتنی دورم هست که باعث میشه آدمها تا حد زیادی ازم فاصله داشته باشن... ممنون از آدمهای بسیار باهوشی که خیلی زود!!! این قضیه رو فهمیدن...

دیگه اینکه من اصلن آدم خلاقی نیستم و بسیار بسیار ازین موضوع ناراحتم... دریغ از یه ذره حس نوآوری و خلاقیت که در من وجود داشته باشه... :(

به هیچ وجه آدم کنجکاوی (و در مراحل پیشرفته اون فضول) نیستم! مکالمه-ی دو نفر رو اگر مخاطبش من نباشم (داد هم بزنند) نمیشنوم... خیلی وقتها خصیصه-ی خیلی بدیه چون آدمها فکر میکنن تو حواست به مکالمشون هست و لازم نمیدونن خیلی چیزا رو برات توضیح بدن... این توی خونه و توی محیط کار خیلی برام مشکل سازه... همه تعجب میکنن من چه طور در جریان نیستم...

در کل عادت دارم از همه چیز و همه کس یه برداشتی توی ذهنم داشته باشم... همینطور از خودم... وای اگر بدونید چه قدر سخته اینطوری زندگی کردن!!!! یعنی اگر در عمل باهاش مواجه بشید چنان پدری از آدم میاره که خدا می‌دونه... البته مدتیه دارم اینو توی خودم متعادل میکنم که خیلی خوبه.

هیچ وقت نمیتونم روی چیزی که در لحظه حال جاریه تمرکز کنم... به نظرم همیشه چیزای جالبتری وجود دارن واسه فکر کردن... نتیجه این میشه که من تا حالا توی این 26 سالی که از خدا عمر گرفتم در هیچ کلاس درسی به هیچ وجه به یک کلمه از حرفای معلم ها و اساتیدم گوش ندادم... من بودم و دقیقه-ی نود و شب امتحان و کتابی که میکوبیدم تو کله‌م!!!

میمیک صورتم جوریه که اگر خوچحال باشم یا احساسات مثبت تو وجودم جاری باشه هیچ کس نمیفهمه... اما خدا به داد روزی برسه که یک کوچولو از چیزی ناراحت باشم... عالم و آدم میفهمن... این ویژگیمو اصلن دوست ندارم... همیشه باعث سوءتفاهم میشه.

دیگه اینکه همیشه اینطوری بوده که صمیمی ترین دوست خیلی از آدمها بودم... اما کمن کسایی که بتونن واسه من صمیمی ترین دوست باشن!

کلن با مرغ و تخم مرغ و هرچی که به این دوتا مربوط بشه مشکل دارم فجیع! این مقوله بحث مفصلتری رو میطلبه که ترجیح میدم یه پست جدا واسش بذارم بعدن ها!

آخریش و شایدم مهمترینش ترسه! ترسی که از وسواس فکریم نشأت میگیره... من وسواس فکری عجیبی دارم. یه دوستی داشتم که میگفت تو به همــــــــه چیــــــــــز فکر میکنی و این اصلن خوب نیست...