بابا

دوران کودکیمو هیچ وقت دوست نداشتم. خاطرات تلخ و شیرین کودکی از دو سالگی تو ذهنم مونده. اما اون اتفاق تلخ اونقدر واسم سنگین بود که وقتی حرف از بچگی میشه فقط اون صحنه توی ذهنم میاد... فقط اون صحنه.

5 ساله بودم... خوب یادمه میخواستم تولد بگیرم. کلی هیجان داشتم. کارت تولد گرفته بودم و میخواستم میون دوستام پخش کنم. با زهرا خانوم که پیش ما کار میکرد اومده بودیم بیرون و میرفتیم دم خونه دوستام و کارتارو بهشون میدادم. توی کوچه بودم دم خونه یکی از دوستام. منتظر بودم بیاد دم در. از سر کوچه ماشین بابا رد شد... بابا پشت فرمون نبود یکی از کارمنداش پشت رول بود و اون کنارش نشسته بود. صورتش پر خون بود... پر خون بدون اغراق...فقط پیشونی و چشماش معلوم بود. کارتا از دستم افتاد... دویدم طرف خونه... بابا حالش خوب نبود... خون بود و خون که بالا میاورد. من هیچی نمیفهمیدم. خیلی فکر میکردم اما هیچی نمیفهمیدم. اونقدر مامان بابا به فکرم بودن که تولدمو برگزار کردن. من ازون تولد هیچی نفهمیدم. فقط بابا رو میدیدم که بیحال زیر کولر افتاده بود و نمیتونست جم بخوره. فقط بابا رو میدیدم. خوب یادمه با مامان ازین دکتر به اون دکتر میرفتیم. اون موقع شمال زندگی میکردیم. یادمه پیش دکتری رفتیم و اون بعد دیدن جواب عکس و آزمایشا گفت خانوم فقط میشه واسشون دعا کرد. گفت دعا کنید... همین. دعا کنید سل نباشه!!! من نمیفهمیدم حرفای اون دکترو. همش فک میکردم چرا باید دعا کنم. مگه این دکتر نیست. مگه نباد دارو بده نسخه بنویسه. مگه نباید بابارو معاینه کنه... چرا میگه دعا کنید... چرا میگه دعاکنید سل نباشه. چرا نمیگه بابا چشه... من خیلی فکر کردم و هیچی نفهمیدم. فقط میترسیدم. فقط توی دلم آشوب بود. وقتی اومدیم بیرون از مامان پرسیدم یعنی چی دعا کنیم؟ چرا دعا کنیم؟ مگه بابا چشه؟ و سکوت مامان که هیچ جوابی نداشت به من بده.

بابا رو بردیم تهران. پیش یه دکتر خوب. عملش کردن. یه عمل سنگین. خیلی خوش شانس بودیم که خدا نگش داشت واسمون.

اما تمام اون لحظات مثل یه خاطره تلخ و سمی توی ذهن من موند. من ازون دکتر متنفر شدم. من نبخشیدم اون دکتریو که جلوی یه بچه 5ساله اون طوری قطع امید کرد و راحت گفت برید فقط دعا کنید. حرفای اون دکتر... قیافه‌ش... همه توی ذهنم مونده. من نمیفهمیدم سل چیه اما توی دلم همش دعا میکردم سل نباشه. در صورتیکه بیماری پدر من از سلی که اون موقع علم اونقدر عقب مونده بود که نمیتونست درمانش کنه هم بدتر بود! اگر من آدمی شدم که به هر چیز کوچیکی خیلی فکر میکنم منشاش اون دکتره. من هیچ وقت اون خاطره رو نمیتونم فراموش کنم. دست خودمم نیست. از ذهنم پاک نمیشه. مثل روز روشن و واضح جا خشک کرده توی وجودم...

ازون موقع همیشه به سلامتی بابا حساس بودم. همیشه استرس کشیدم سر این جریان. همیشه نگران بودم. الان حال بابا خوبه. یه سری آزمایش و عکس گرفته بود که کمی مشکوک بود. خوشبختانه دیروز آخرین آزمایشا هم انجام شد و جواب سونو هم اومد و همه چیز طبیعی بود. خدایا شکرت...

از دوست خوبم Medicineman هم ممنونم بابت کمکش و توجهش توی این مدت.