چی فکر میکردم و چی شد!

@قبلن ها که عینکی بودم همه آدمهای دور و برم چه غریبه های توی خیابون طی متلک هایی که نثار اینجانب میکردن و چه دوستان و خواهران و برادران و همکاران اینجانب، همه متفق القول بودن که برو چشماتو عمل کن و این چشما و اون مژه ها حیفه زیر عینک باشه! متاسفانه چون چشمام آستیگمات بود علی رغم شماره کمش باید عینک میزدم. بدون عینک سر درد میگرفتم... تا اینکه بالاخره جراته مهیا شد و رفتم چشمامو عمل کردم. ای ای ای... عمل کردن همان و نصف مژه های نازنینم ریختن همان... الان یه ماه و نیمی هست که عمل کردم. اما مژه ها هنوز کامل برنگشتن! این زیبایی چشمای منم حکایت جهنم ایرونی هاست. قیفش باشه قیرش نیست و بالعکس!

@هر وقت بخوام فکرم آروم بشه میرم سراغ کتاب آنی شرلی یا همون رویای سبز... یه دنیای خیلی قشنگ توی این کتاب به تصویر کشیده شده که آدم رو از هر چی نا آرومیه جدا میکنه. دنیایی که من دوستش دارم. امروز یا دیروز داشتم یه نگاهی بهش مینداختم... یه جاییش چند تا بچه دور هم جمع شده بودن (بچه های کشیش دهکده و بچه های آنی و مستخدمه یکی از اهالی) و داشتن راجع به خدا و شیطان با هم حرف میزدن. یکیشون حرف خیلی جالبی زد. گفت: "چنانچه انسان نیاز به دعا کردن داشته باشد بهتر است از شیطان کمک بخواهد تا خداوند. آخر می دانی خدواند خوب و مهربان است، بنابراین هرگز آزارش به موجودی نمی رسد. اما با این چیزهایی که از شیطان شنیده ام متوجه شدم که موجود خطرناکی است و باید حتمن با او آشتی کرد و در مسالمت با او زندگی کرد. به عقیده من عاقلانه ترین شیوه این خواهد بود."

عجب پست هایی! کولاک نمودم.  انگیرشو خواهر بهم داد وقتی با یه بسته آلبالو خشکه اومد پیشم و من دیدم هیچ چیز به جز نوشتن نمیتونه لذت خوردن این آلبالوهای ترش و خوشمزه رو بالا تر ببره. خوب الانم آلبالوهام تمام شدن... پس تا آلبالویی دیگر خداحافظ. البته آلبالو در مجموع کنایه از انگیزه است!