دلی که از بی‌کسی غمگین است، هر کسی را می‌تواند تحمل کند.
هیچ کس بد نیست.
دلی که در بی‌اویی مانده است، برق هر نگاهی جانش را می‌خراشد.
.
.
.
.
و طبیعت نه دیگر هیچستانی سرد و گنگ
که دوزخی درگرفته از حریق و دریایی مواج از آتش‌های عذاب...
که هر چهره‌ای، نگاهی، طرح اندامی، طنینی، رنگی
در نگاههای او فریاد می کشد که او نیست!
دکتر شریعتی