Latent Selfhood

ژاکتم رو در میارم. حس میکنم الانه به گرماش نیاز ندارم. دستم رو میذارم روی میز تا انگشتام روی کیبورد قرار بگیرن. آستینام رو هم میکشم پائین تا سردی میز پوست ساعدمو اذیت نکنه. شروع می‌کنم...

سناریوی شماره یک

من یه بچه‌ی 5-6 ساله‌ام. دخترم به گمانم. سوادم من در آوردی خودمه. به عالم و آدم میخندم. معمولن کسی نمیفهمه من وجود دارم. همیشه انگشت اشاره‌ام توی دهنمه. شاید چون خیلی خود محورم. نگاهم خیلی مرموز دوخته می‌شه روی چیزهایی که دور و برمه. زیادی سیاهم. از حرفای آدمها اینو میفهمم و حس خوبی ندارم. چرای سیاه شدنم همیشه واسم سواله. توی تموم عکسا یه گوشه انگشت به دهن به جایی خیره شدم که لنز دوربین نیست. چهره‌م هیچ وخ کامل نمی‌فته چون میون هم‌همه‌ی آدمهایی که میخوان تمام رخ توی عکس بیفتن من با اون قد و قواره کوچیک و چشمانی که دوخته شدن به نا کجا آباد نفر آخریم که می‌تونه شانس توی کادر بودن رو داشته باشه... من توی کادر هیچ دوربینی نیستم. همه چیزو توضیح دادم؟ واضحه؟ تو فکرم چی میگذره؟ خوب چون این سوال هیچ کسی نیست پس جوابشم نمیدم. سوال خودم هم که باشه جوابشو می‌دونم، نوشتن نداره.

سناریوی شماره دو

45 سالیم هست. مرد یا زنشو نمی‌دونم. حسم بیشتر طرف مرده میره. بداخلاقم. حوصله هیچ کسو ندارم. به racism اعتقاد دارم. از عالم و آدم ایراد میگیرم. به نظرم همه یه چیزیشون می‌شه. یکی خله یکی زیادی احساساتیه یکی میخواد نقش بازی کنه یکی فک میکنه کی هست... یکی زیادی فضوله. یکی میخواد بگه من به همه حکومت میکنم. یکی میخواد حال همه رو بگیره. یکی زیادی کم رو هه. یکی خیلی عصبیه. یکی مسته... یکی معتاده. یکی احمقه. یکی زیر آب می‌زنه. یکی به هیچ کس اعتماد نداره و یکی ساده لوحه. یکی خیلی بچه‌س و هنوز بزرگ نشده. اون یکی ادای بزرگا رو در میاره... و من حوصله هیچ کدومشون رو ندارم. تو بگو ثانیه‌ای که من تحمل کنم کنار اینها بودن رو. هر کیو می‌بینم میخوام اون نباشم... می‌خوام اون نباشم... در نتیجه اصلن نیستم.

سناریوی شماره سه

یه خانوم 24 ساله‌ام. عاشق آشپزیم. عاشق خونه‌داریم. دلم می‌خواد به شوهرم و بچه‌م برسم. میخوام دستکش به دست با شیشه‌ وایتکس دوره بیفتم تو خونه دیوارا سنگا کاشیا همه چیو بسابم. دلم میخواد بوی قرمه سبزیم بره شیش تا خونه اون ور تر. دلم میخواد عطر پلوم بپیچه توی ساختمون. دلم می‌خواد نذر کنم. مهمونی بدم و مهمونی بگیرم. سبزی پاک کنم. دلم می خواد هر چی شوهرم میگه همون باشه. عاشق غیرت و جدیت شوهرم هستم.

سناریوی شماره چهار

یه دختر 35 ساله‌ام. عاشق موجودیت خودمم. اما از خودم بدم میاد. خیلی فک میکنم. حتی فکرای باطل. میونه‌ای با مردا ندارم. دلم خودم و تنهایی خودمو میخواد. روحم زیادی فاصله داره با همه چیز، واسه همینم هیچ وخ نتونستم متافیزیک رو درک کنم. دلایل قاطعی دارم که ثابت می‌کنه ذهنم در لحظاتی از موجودیت خودش یه ذهن فازی هست. حوصله محدودیتهای از بیرون تحمیل شده رو ندارم. تنهایی میرم سینما و فیلم می‌بینم. گاه گاهیم میرم کافی شاپی جایی می‌شینم و یه قهوه تلخ با کیک پنیر سفارش می‌دم و مشغول خوردنش میشم... فکرمم مشغول داستان بافی راجع به آدمهای توی کافی شاپ می‌شه. کی قراره چی به سرش بیاد. زوجها واسم جذابترن. میونشون تقریبن کسی نیست که بتونم به آینده‌ش اونطور که دل خودم می‌خواد امیدوار باشم... به نظرم آدمهای احمقی میان که چشمشون رو به واقعیتی که داره نور بالا میزنه بستن و کار خودشونو می‌کنن... نگرانشون می‌شم. نگران تک تک شون. دعاشون میکنم. بعد از دعایی که کردم هم پشیمون می شم. بعد حس میکنم از خودم بدم میاد.

سناریوی شماره پنج

یه پسر 24-5 ساله‌ام. ازون مذهبی های دو آتیشه. چهارچوبهای منحصر به خودم رو دارم. نماز و فعالیتهای مذهبی برام یک must هست و هرچیزی که از پی اون میاد. هر کیم اون طوری نباشه رد می‌شه توی ذهنم. در نتیجه ذهنم دو تیکه هست. آدمهایی که هستن و آدمهایی که نیستن و نبودنشون یه فضایی توی ذهنم اشغال میکنه. در کل کسی خارج از چهارچوب تنگ و سخت من قابل قبول نیست و روش هیچ حسابی نمیکنم. همیشه کلی برنامه ریزی دارم واسه بهتر و بیشتر اثبات کردن فرضیه‌هایی که البته توی ذهن من حالت یقین پیدا کردن. Just in case شاید یه روزی به دردم خورد.

سناریوی شماره شش

یه دختر 20 ساله‌ی حساس و زودرنجم. همه چیز و میبینم و از همه چیز رنج میکشم. دوست ندارم راجع بهش بیشتر توضیح بدم.

سناریوی شماره هفت

یه دختر 22 ساله‌ام که خونواده‌‌م دارن از هم می‌پاشن. پدر و مادرم می‌خوان از هم جدا بشن و تا بوده دعوا بوده و درگیری و قهر و دادگاه! واسه همینم تحصیلاتمو تا دیپلم بیشتر ادامه ندادم. اما باهوشم. قدرت تجسم بالایی دارم و میتونم چیزهای خوبی رو توی ذهنم خلق کنم. دلم می‌خواد ازدواج کنم تا از شر گرفتاریای تو خونه خلاص بشم. گاهی وقتا هم ازدواج واسم نمود از چاله دراومدن و تو چاه افتادنه. دوبار عاشق شدم. اما خانواده‌ هر دوشون به خاطر وضع آشفته‌ی خونواده‌م با ازدواجمون مخالفت کردن. هر دوشونم الان زن گرفتن. خلاصه گیج می‌زنم. نمی‌دونم چیکار کنم. هر چند وخ یه بار هم حساب کتاب میکنم که برم اون ور آب به هر قیمتی که شده... واسه همینم می‌رم کلاس زبان. البته این فکر هم مثل نور یه کرم شب تاب چندان روشنی به ذهن تاریکم نمیده.

سناریوی شماره هشت

یه زن 26 ساله‌ام و طلاق گرفتم. یه سالی میشه. شوهرم بهم خیانت کرد. خوب وقتی ازدواج کردیم فکرشو نمی‌کردم. عاشقم بود آخه. خدا رو شکر تحصیلات بالایی دارم و کار خوبی. از پس خودم بر میام. نگاه آدمها بعد از جدایی نسبت بهم فرق کرده. گاهی وقتها خوشم میاد ازینکه نیازم به مورد توجه واقع شدن، از جانب آدمها برآورده می‌شه. گاهی وقتها هم کفرم بالا میاد. معمولن واسه رهایی از قضاوتهای آدمها خیلی جسورانه و همون ب بسم الله میگم مطلقه هستم. البته حساب اینترنت جداست. جاهای دیگه ای هست که می‌شه گفت خودمو می‌نویسم.

سناریوی شماره نه

یه مرد 58 ساله ام. از چیزایی لذت میرم که جوون تر ها جذابیتی درش نمی‌بینن. بدجنسم گاهی. دلم میخواد با اذیت کردن آدمها و سر کار گذاشتنشون تفریحی بکنم گاهی. زن و بچه هم دارم. پیش اونها خیلی اعتبار دارم. واسه خودم کسی هستم آخه. بچه هامو دوست دارم خیلی. زنم رو هم همینطور. بهشون قول دادم عید ببرمشون اروپا. خانواده چیز خیلی خوبیه به نظرم.

سناریوی شماره ده

زمان یه مفهوم انتزاعیه که ما آدمها واسه راحتی کار خودمون اختراعش کردیم و از نظر من وجود واقعی نداره. پس من سنی ندارم. سردمه. فشارم افتاده. دلم یه چیز شیرین میخواد. ژاکتمو دوباره می‌پوشم. سردی میز حتی از تار و پود پارچه‌ی مانتوم به عمق تنم رسوخ کرده و حسش می‌کنم. باز فک میکنم چرند نوشتم. دوستش ندارم. کلن چیزیو به معنای واقعی کلمه "برای خودم" دوست ندارم. تنبلیم میاد برم از دکه جلوی شرکت یه چیز شیرین بخرم. سرم گیج می‌ره. دو هفته است درگیرم اساسی... مادرم مریض شده... مادربزرگم مریض شده. هر دو سکته رو رد کردن. پدرم حال و روز خوبی نداره. برادرم نیست. من هستم و من... نمی‌دونم چیکار کنم. کاری انگار از دستم بر نمیاد. خودمو سخت بی دست و پا می‌بینم. چهره مامانم اون لحظه از یادم نمی‌ره. نصف بدنش لمس شده بود... صورتش حالت طبیعی خودشو از دست داده بود. میگفتن حمله‌ی عصبیه. دلیلشو نفهمیدیم. غلظت خون مامان بزرگ بالا رفته. هر چند وخ یه بار خون توی مغزش لخته میکنه و سکته ناقص. قدیمها... دختری بودم که از جلوی هر بیمارستانی که رد میشدم همینطوری هی صلوات می‌فرستادم و واسه سلامتی بیمارانش دعا میکردم. شبها بعد نماز عشا تسبیح آبی جانمازمو بر میداشتم و دونه دونه واسه هر کی که مریض بود دعا می کردم. آدمها عوض می‌شن. من عوض شدم. دیگه دعا نمی‌کنم. اما وقتی توی بیمارستانم می‌دونم دخترانی هستند که با رد شدن از جلوی بیمارستان برای شفای مریضای اونجا دست دعا بر می‌دارن و صلوات می‌فرستن. :)

*

کی می‌دونه من کیم؟ چیم؟ از کجا اومدم؟ اصلن واسه چی می‌نویسم؟ این آدمها کین؟ چقدر من هستن؟ کجای من هستن؟ اصلن منی هستم؟ منی وجود دارم که تویی که این نوشته‌ها رو می‌خونی، بتونی بشناسیش؟ نه! به همین سادگی...