ما هیچ ما نگاه...

صفر- حال و روزم خوب نبود، با اتفاقات این روزها گلی بود که به سبزه نیز آراسته شد. تنها ماحصلی که اتفاقات چند روز اخیر داشت آن بود که بسیاری را بهتر و بیشتر شناختم... از دوست و دشمن، از غریبه و آشنا. همچنین خودم...

یک- آن تنهایی که حس همیشگیم است را دوست تر میدارم و می‌خواهم بیش از قبل فاصله بگیرم.

دو- 27 سال از خدا عمر گرفته ام. سالهایی که ... و آخرش هم کسی نفهمید آدم بده‌ی قصه چه کسی بوده است. با این حال هیچ وقت طعم نبخشیدن و نگذشتن را نچشیده بودم. تا الان. من برای اولین بار نمیتوانم از حق خود بگذرم. من رأی دادم و از حقی که برای رأی خود قائلم نمی‌گذرم. برای پاسداشت از آن نیز همه‌ی تلاشم را در چارچوبی درست و منطقی به کار می‌گیرم.

سه- من حقی دارم و از آن نمیگذرم. او نیز... چهار سال تمام فردی را به باد استهزاء گرفتم. انتقاد سازنده نکردم! توهین کردم، تحقیر کردم و اشاعه دادم. کافی بود لب به سخن بگشاید تا من هر آنچه گفته است را به حالتی مسخره و با اغراقهای توهین‌برانگیز آلوده‌ کنم و در قالب فیلم، کلیپ، ایمیل یا sms به دوستان خود ارسال کنم. تا جمعی را بخندانم و فردی را تحقیر کنم. چه عکسها از او که در فوتوشاپ به آن رنگ و لعاب تمسخر ندادم و ارسال عمومی نکردم. گیرم که او عیب‌های بی‌شماری داشت. ولی من آن عیب‌ها را بی‌توجه به رعایت اصول اخلاقی اشاعه دادم و فریاد زدم... آیا او از حقش می‌گذرد؟

چهار- اکثریت قریب به اتفاق اطرافیانم معتقدند دیگر شناسنامه‌هایشان را به مهر انتخابات آلوده نخواهند کرد. من باز هم رأی می‌دهم.

پنج- عکس‌العمل آدم‌ها (من‌جمله خودم) بسیار جالب است. یکی می‌ترسد. یکی احمق است. یکی ساده است. یکی ساکت. یکی دریده است و دیگری گریان. یکی آگاه است و یکی هوشیار... یکی بی‌تفاوت است و آن یکی نگران. یکی ناامید است و دیگری امیدوار. یکی حواله به خدا می‌دهد و آن دیگری احساس عجز و ناتوانی دارد.

شش- با اینکه هیچ علاقه‌ای به اشعار و آهنگهای محسن نامجو ندارم، این شعر استثناست:

بیدار همراه شو عزیز این درد مشترک هرگز جدا جدا درمان نمیشود.

هفت- خدایا به من صبوری بیاموز.